Coschap paediatrics
Blijf op de hoogte en volg Aletta
18 Januari 2013 | India, Manipala
Op de eerste dag van het coschap heb ik vooral heel veel gewacht, in verschillende kamertjes, en achter iemand aangelopen om allerlei mensen een hand te schudden (soms geen idee wie), voor dichte deuren gestaan waar ik (denk ik) weer een hand had moeten schudden, en nog meer gewacht.
Uiteindelijk wist ik met welke professor ik de eerste 3 weken mee zou lopen, en dat was voor mij het belangrijkst. Het Indiaas-Engels accent is heel erg wennen. Zelf vinden ze dat ze perfect 'ABE' spreken en herhalen iets dan ook rustig 3-4 keer op precies dezelfde onverstaanbaar mompelende manier als je ze vol vraagtekens aankijkt, en dat altijd met een blik van 'ik spreek toch geen Chinees?!'.
Na het universiteitsgebouw verwachtte ik ook een modern ziekenhuis. Dat viel tegen. En dat terwijl het KMC tot de top 10 beste ziekenhuizen van het land behoord en de kinderafdeling in de nieuwste vleugel van het zkh zit.
Op de ward staan bedden in rijen van 10 met krap 1 meter ertussen (±150 in totaal), kindjes van alle leeftijden liggen dwars door elkaar, er is 0 privacy, ouders slapen 's nachts (en overdag) in de gang op de grond, ramen staan wagenwijd open bij gebrek aan airco, de elektriciteit valt geregeld uit en ik heb al meerdere kakkerlakken gespot. Het kan zeker erger maar toch zou ik mijn kind voor geen goud hier laten opnemen. De rest van het ziekenhuis bestaat uit een ongelooflijk doolhof aan gangen zonder enige logica. Als er een buitenmuur mist staat er gewoon een houten schotje, gaten in de muur met wat gaas fungeren als ramen en de volwassen afdelingen zien er al helemaal overbevolkt en droevig slecht uit. Maar ja India is toch ook arm denk je nu? Nou, hier niet, want naast het krakkemikkige ziekenhuis staat de op-1-na grootste sportschool van heel Azië, gloednieuw en hyper modern. Categorie scheve prioriteiten van de uni als je het mij vraagt (alhoewel er wel veel dikke Indiase studenten zijn die gebaat zijn bij wat lichaamsbeweging, maar dat terzijde)...
Maar goed, het coschap!
Omdat het zo'n grote afdeling is, heb ik al heel veel patiënten gezien. Vanwege de taal barrière kan ik helaas niet met hun of met de familie communiceren, het komt nl zelden voor dat ze Engels spreken. Ik loop mee op de afdeling met de visites en 1 of 2 dagen per week met de poli. Het is voornamelijk meekijken met wat de prof doet. Sommige PG's (post-graduate = arts-assistent) zijn heel aardig en leggen dingen uit als je er naar vraagt. Zo heb ik mijn eerste paar weken vaak privé bedside-teaching gehad wat heel leerzaam was. Artsen varen hier veel meer op het lichamelijk onderzoek, simpelweg omdat er geen geld is om aanvullende testen te doen. Ik vond het verbazingwekkend dat een assistent mij tot in detail kon vertellen wat voor leveraandoening een kindje had, zonder lab-waarden of beeldvorming, puur met kijken en voelen.
Er bestaat geen zorgverzekering in India, alleen hele rijke mensen kunnen zich soms verzekeren. In het ziekenhuis is een grote 'billing' afdeling waar elke behandeling/opname/consult direct afgerekend moet worden door de patiënt zelf. De hele familie betaald mee aan de zorg van een kind. Voordat er iets gedaan wordt moet dit altijd eerst overlegd worden met de familie, met de vraag of ze dit kunnen/willen betalen. Ik heb al vaak gezien dat ouders weigerden hun kind op te laten nemen omdat ze er geen geld voor hadden. Alleen in levensbedreigende situaties is er geen discussie en kan het ziekenhuis beroep doen op een of ander fonds voor de kosten van de opname als de familie te arm is om te kunnen betalen.
Ook al heeft een familie geld, dan nog is de zorg hier maar beperkt. Sommige onderzoeken of behandelingen kunnen niet uitgevoerd worden simpelweg door gebrek aan de middelen of faciliteiten. Een meisje dat een levertransplantatie nodig heeft kan dit niet krijgen en zal daardoor binnen een maand overlijden. Volgens de PG zou hij zelf niet eens een levertransplantatie kunnen 'kopen' als hij er een nodig zou hebben. Ik vroeg hem of hij het niet moeilijk vind om te weten dat er behandelingen bestaan waar zij er geen toegang toe hebben. 'Were used to that...' Tja en zo is het wel, dit is geen plek waar dingen vanzelfsprekend zijn, maar dat weet iedereen en ze proberen er alsnog het beste van te maken.
Ik zou nog zo veel meer kwijt kunnen, maar voor nu laat ik het hier maar bij... Volgende keer iets over inefficiënt werken en wat 'steriel' hier inhoudt.
To be continued!
Uiteindelijk wist ik met welke professor ik de eerste 3 weken mee zou lopen, en dat was voor mij het belangrijkst. Het Indiaas-Engels accent is heel erg wennen. Zelf vinden ze dat ze perfect 'ABE' spreken en herhalen iets dan ook rustig 3-4 keer op precies dezelfde onverstaanbaar mompelende manier als je ze vol vraagtekens aankijkt, en dat altijd met een blik van 'ik spreek toch geen Chinees?!'.
Na het universiteitsgebouw verwachtte ik ook een modern ziekenhuis. Dat viel tegen. En dat terwijl het KMC tot de top 10 beste ziekenhuizen van het land behoord en de kinderafdeling in de nieuwste vleugel van het zkh zit.
Op de ward staan bedden in rijen van 10 met krap 1 meter ertussen (±150 in totaal), kindjes van alle leeftijden liggen dwars door elkaar, er is 0 privacy, ouders slapen 's nachts (en overdag) in de gang op de grond, ramen staan wagenwijd open bij gebrek aan airco, de elektriciteit valt geregeld uit en ik heb al meerdere kakkerlakken gespot. Het kan zeker erger maar toch zou ik mijn kind voor geen goud hier laten opnemen. De rest van het ziekenhuis bestaat uit een ongelooflijk doolhof aan gangen zonder enige logica. Als er een buitenmuur mist staat er gewoon een houten schotje, gaten in de muur met wat gaas fungeren als ramen en de volwassen afdelingen zien er al helemaal overbevolkt en droevig slecht uit. Maar ja India is toch ook arm denk je nu? Nou, hier niet, want naast het krakkemikkige ziekenhuis staat de op-1-na grootste sportschool van heel Azië, gloednieuw en hyper modern. Categorie scheve prioriteiten van de uni als je het mij vraagt (alhoewel er wel veel dikke Indiase studenten zijn die gebaat zijn bij wat lichaamsbeweging, maar dat terzijde)...
Maar goed, het coschap!
Omdat het zo'n grote afdeling is, heb ik al heel veel patiënten gezien. Vanwege de taal barrière kan ik helaas niet met hun of met de familie communiceren, het komt nl zelden voor dat ze Engels spreken. Ik loop mee op de afdeling met de visites en 1 of 2 dagen per week met de poli. Het is voornamelijk meekijken met wat de prof doet. Sommige PG's (post-graduate = arts-assistent) zijn heel aardig en leggen dingen uit als je er naar vraagt. Zo heb ik mijn eerste paar weken vaak privé bedside-teaching gehad wat heel leerzaam was. Artsen varen hier veel meer op het lichamelijk onderzoek, simpelweg omdat er geen geld is om aanvullende testen te doen. Ik vond het verbazingwekkend dat een assistent mij tot in detail kon vertellen wat voor leveraandoening een kindje had, zonder lab-waarden of beeldvorming, puur met kijken en voelen.
Er bestaat geen zorgverzekering in India, alleen hele rijke mensen kunnen zich soms verzekeren. In het ziekenhuis is een grote 'billing' afdeling waar elke behandeling/opname/consult direct afgerekend moet worden door de patiënt zelf. De hele familie betaald mee aan de zorg van een kind. Voordat er iets gedaan wordt moet dit altijd eerst overlegd worden met de familie, met de vraag of ze dit kunnen/willen betalen. Ik heb al vaak gezien dat ouders weigerden hun kind op te laten nemen omdat ze er geen geld voor hadden. Alleen in levensbedreigende situaties is er geen discussie en kan het ziekenhuis beroep doen op een of ander fonds voor de kosten van de opname als de familie te arm is om te kunnen betalen.
Ook al heeft een familie geld, dan nog is de zorg hier maar beperkt. Sommige onderzoeken of behandelingen kunnen niet uitgevoerd worden simpelweg door gebrek aan de middelen of faciliteiten. Een meisje dat een levertransplantatie nodig heeft kan dit niet krijgen en zal daardoor binnen een maand overlijden. Volgens de PG zou hij zelf niet eens een levertransplantatie kunnen 'kopen' als hij er een nodig zou hebben. Ik vroeg hem of hij het niet moeilijk vind om te weten dat er behandelingen bestaan waar zij er geen toegang toe hebben. 'Were used to that...' Tja en zo is het wel, dit is geen plek waar dingen vanzelfsprekend zijn, maar dat weet iedereen en ze proberen er alsnog het beste van te maken.
Ik zou nog zo veel meer kwijt kunnen, maar voor nu laat ik het hier maar bij... Volgende keer iets over inefficiënt werken en wat 'steriel' hier inhoudt.
To be continued!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
