India

Bij India dacht ik 2 maanden geleden nog alleen aan: hitte, heilige koeien, spicy eten en het Hindoeisme. Nu weet ik niet waar ik moet beginnen met vertellen over het land en de Indiërs met hun vreemde, grappige en soms echt vieze gewoontes.
Poging 1 om de smaak van het leven in India te beschrijven..

Het blondje in India
Voor mijn vertrek moest ik zo vaak aanhoren 'o je zal wel opvallen daar'. Dus, hoe zit het daarmee.. Voor mijn gevoel maakt het niet uit welke haarkleur je hebt, ze kijken voornamelijk naar huidskleur en vinden elke blanke wit. Ook bruine blanken.
Daarbij alle Indiërs zwart haar, dus 1 tint lichter valt al op en is interessant.
Maar goed, ze staren wel echt heel erg. Altijd. Overal. En niet alleen een beetje stiekem of een snelle tactische blik.. Nee, ook het ongegeneerd aangapen. Gelukkig zijn de artsen en verpleegkundigen in het ziekenhuis wel wat gewend en valt het op de campus ook wel mee.

Het eten
Is dus spicy. En vet! Heel vet. Ze frituren hier net zoveel als in de gemiddelde snackbar. Zelfs groenten wordt gefrituurd in (spicy) saus. Het is wel heel lekker allemaal, maar ik had na 2 weken al last van maagzuur. Ik doe vaak ienemienemutte op onbegrijpelijke menukaarten, of vraag een Indiër wat ik moet bestellen ('nooo not spicy' betekent dan dat het alsnog je mond uit fikt). Ik hoef straks in ieder geval 6 maanden geen kip meer, dat is het enige non-vega dat ze hier hebben.
Indiërs eten met hun handen. Met de rechter hand, met links vegen ze hun kont af (ieuw). Sommigen eten alsof ze een maand vasten moeten inhalen, zo gulzig wordt elke hap naar binnen gepropt. Goed smakken hoort er vervolgens ook bij. Het zijn niet mijn favoriete tafelmanieren zegmaar.
Bij ons buitenlanders is het elke maaltijd weer spannend of het wel goed valt, alle co-assistenten zijn minstens 1x goed ziek en het komt op de meest onverwachte momenten. I'm still going strong!! En hopelijk blijft dat zo:)

Kledingstijl
Tijdens de poli zie ik veel ouders met hun kind voorbij komen. Aan de moeder is niet te zien wat de sociaal-economische status (kaste) van de familie is, elke saree (de felgekleurde typisch Indiase jurk) ziet er even mooi uit. Ik zie het wel direct aan de vaders. Die zijn: OF slonzig in een theedoek-rok met vies shirt (= arm), OF overdressed in overhemd met een of ander wanstaltige print, soms zelfs met glitterstof (= middelmatig-arm), OF in spijkerbroek/pak met effen overhemd (= rijk/rijker/rijkst). Artsen behoren tot de laatste groep, alhoewel ze af en toe toch ook de plank goed misslaan qua overhemd keuze.
Vrouwelijk studenten en PG's dragen geen saree maar een super wijde broek met daarover een soort jurk. Als ze uitgaan komen er dan opeens pumps tevoorschijn en mini-jurkjes waar de Spicegirls jaloers op zouden zijn. Maar vaak ook gewoon spijkerbroek en shirtje. Voor Indiase begrippen is Manipal modern, dus ik ben benieuwd hoe dit in het noorden zal zijn.

Iets regelen:
Het maakt niet uit wat het is, het kost tijd. Ik wist al van het visum regelen dat ze van omslachtig papierwerk houden, en dat het allemaal precies moet kloppen. Het kopen van een simkaart kost daardoor 2 dagen waarin je 1 formulier tot in den treuren opnieuw moet invullen omdat je 6 handtekeningen niet identiek zijn (probeer dat maar eens!) en ze een local moeten bellen die kan verifiëren dat je hier echt niet zomaar uit je neus komt eten (why?!). Vervolgens moet je een soort van telefonisch 'examen' afleggen over de door jou zelf ingevulde gegevens. Ze snappen bij de Vodafone ook niet waarom dit allemaal moet, maar het zijn de regels dus zo moet het.
Voor de betaling van het abonnement op de sportschool en het internet in mijn hostel moest ik ook een middag op pad. Eerst een bonnetje halen bij de uni, dan met de bonnetjes naar de ene bank voor de sportschool, en de andere bank voor het internet om contant te betalen. Van de bank een nieuw bonnetje met stempel ontvangen en daarmee terug naar de uni voor een 'officiële bon' (huh?) om vervolgens daarmee naar de sportschool & bibiotheek te kunnen, om daar dan weer 3 formulieren in te vullen voordat het echt rond is.

Met de bus
Je bent niet in India geweest als je hier niet in iets van een bus hebt gezeten. De local bussen rijden over korte stukken van halte naar halte, niks geks aan. Alleen doen ze hier niet aan stoppen. Het is jouw probleem hoe je in of uit de bus komt, daar heeft de chauffeur niks mee te maken. Je trekt jezelf al rennend op of laat je naar binnen hijsen (zelfs oudjes worden zo gehesen) en dan hoop je maar dat ook al je tassen en je slippers binnen belanden. Na 2 haltes denk je 'nu zit ie vol' omdat de bus vol zit. Maar dat is niet zo. Elke volgende halte is het weer 5 er uit, 15 er in. En dat past. Iemand met een grote tas zet die op schoot bij iemand die al zit. Handig. En er zijn geen ramen dus steeds meer hoofden en armen hangen naar buiten. Scheelt ook weer. Als alles en iedereen goed is aangeduwd gaat de bus vol gas en begint de kaartjes verkoop. Als een soort van slang maneuvreert de kaartverkoper zich door de meute terwijl hij feilloos weet bij wie hij nog moet zijn voor n paar roepies. Ondertussen scandeert hij bij elke halte keihard en in een razend tempo de eindbestemming van de reis (Udupi-Udupi-Udupi-Udupi-UDUPIIIIII), zodat je nooit de verkeerde bus neemt (als je hem verstaat). Je naar buiten laten duwen is easy dus je staat (of ligt) zo op straat.

De langere-afstand bussen rijden gewoon als gekken. In NL tuft de Connexion over de snelweg, hier is de bus een racewagen en heeft de chauffeur schijt aan elk ander voertuig dat hij tegenkomt. Toeteren is zijn belangrijkste strategie. Onder video's heb ik een kort filmpje ge-upload van een rit in Kerala door de bergen. Zet je volume voluit voor de juiste experience. Dit was de engste 2uur durende busrit van mijn leven en we hebben zeker 10 bijna-ongelukken gehad. Niemand in de tjokvolle bus gaf ook maar een kick en het omaatje naast mij lag zelfs heerlijk te tukken, ook als we voor de zoveelste keer uit de bocht vlogen... Misschien went het.


Er zitten hier meer Nederlandse co-assistenten (vnl uit Maastricht) waarmee ik bijna elk weekend een tripje heb gemaakt, waardoor ik al veel van de omgeving gezien heb. India is echt een prachtig land. De tempel ruïnes van Hampi, de jungle in Wayanad, paradijselijke stranden in Gokarna, Goa en Malpe, de enorme tempel in Udupi en een Bollywood film in Mangalore... Dit maakt het coschap natuurlijk extra leuk:) En ook al heb ik hier meer heimwee dan in Oxford of Milaan, ik ben nog niet klaar met India.
Volgende keer doe ik ook daar nog verslag van!